Het went nooit… Afstand moeten doen. Het blijft zo verdrietig voor de eigenaar. Niet willen, maar geen andere keus hebben dan afstand doen van je liefste metgezel. Het verdriet bij het afscheid nemen. De laatste aai, het laatste koekje geven. Een traan biggelt over de wang op het bolleke van de hond.
De hond kijkt op. Ziet de tranen in de ogen van haar baasje. Het baasje waar ze bijna 9,5 jaar lief en leed mee heeft gedeeld. Niet begrijpend kijkt ze haar baasje na. Ze begrijpt het niet. Ze blaft; “kom terug alsjeblieft “ ze hoort de voetstappen van haar baasje. Steeds zachter, steeds verder weg. Haar oogjes vochtig, haar staartje omlaag.
Een vreemde hand die haar gerust probeert te stellen. Een zachte en warme stem. “Kom maar. We zijn er voor je. We begrijpen je verdriet. Kom maar, we geven je troost”.
Dit is het verhaal van Trixie. Een lieve en trouwe Beagle van bijna 9,5 jaar oud. De liefde tussen haar en haar baasje was groot. Het verdriet voor beide nu des te meer. Afstand doen van diegene die je onvoorwaardelijke liefde geeft. Het is hard, keihard. Keihard en intens verdrietig voor zowel de hond als de eigenaar.
Maar we beloven jou. Het komt goed. We gaan op zoek naar een nieuw thuis. Een thuis waar Trixie dezelfde onvoorwaardelijke liefde krijgt die ze altijd heeft gehad.
Geef jij Trixi de liefde die zij zo verdient?